Pagina in opbouw

Intense liefde

Ton Bons was verloofd met een meisje uit Dedemsvaart. In zijn Overijsselse periode leerden ze elkaar kennen en de liefde hield stand toen Ton naar Amsterdam vluchtte,. Die was intens tot dat verschrikkelijkste einde. Er kwam een nieuwe liefde, ook daarna droeg Joke Kwant jarenlang openlijk een prachtig aandenken aan haar eerste.

In deze site is al beschreven hoe Ton Bons op 1 juli 1945 op het nippertje ontsnapte aan arrestatie in het huis van de familie Kwant, in Dedemsvaart.  Diep treffend is hoe Joke een jaar later zekerheid kreeg van de dood van Ton bij de identificatie van kleding:

 'Ik zag meteen dat het zijn kleren waren. Hij had de spencer aan die ik zelf voor hem gebreid had.' 

Bron is de publicatie 'En wij gedenken hen' van Monique Bons.  Ik voeg een derde beschrijving toe, uit de correspondentie waartoe het paar door zeer beperkte reismogelijkheden was veroordeeld. Ton beschrijft op 17 maart 1945 hoe talloze Amsterdammers sterven van de honger en schietpartijen aan de orde van de dag zijn. Dan schetst hij een vriendenkring, gekluisterd aan Radio Oranje:

"Als je zo zit te luisteren krijg je helemaal zin om te gaan knokken. Deze week hebben J. en ik ons 'uniform' gepast! Keurig gepoetste zwarte rubberlaarzen, nette blauwe overall, koppel met officiersriem, helm en armband. Het bloed stroomt je dan sneller door de aderen!..."

Het volste vertrouwen in een goede afloop.

Eind 2017 kreeg ik een mail van Antonie Meek, de vierde zoon van Oene Meek en Joke Kwant en vernoemd naar Antonie Bons. De tekst is zo kort, duidelijk en indringend, dat het integraal hieronder staat..  

Mijn moeder heeft in de oorlog de zegelring van Ton in bewaring gekregen. Ton wilde die niet dragen om niet onmiddellijk identificeerbaar te zijn als Ton Bons. Mijn moeder heeft die lang gedragen, totdat haar vinger te dik was en de ring doorgeknipt moest worden. Ik denk dat ik hem heb gekregen toe ik een jaar of twintig was en heb hem jaren gedragen, totdat ik een keer heel pijnlijk mijn vel tussen de open geknipte ring kreeg. Een jaar of 5 geleden heb ik de ring laten repareren en sindsdien draag ik hem ter nagedachtenis van Ton. De ring betekent veel voor me.

Dat een jonge vrouw in een nieuw leven als echtgenote en moeder dat kleine, maar herkenbare aandenken bleef dragen, bevestigt me hoe diep de oorlogsliefde was.  Dat haar vernoemde zoon de ring daarna koesterde, die zelfs liet repareren, vind ik een heel bijzondere nagedachtenis.