Poseren in een leven vol ernst
Een foto van een eeuw oud is niet opzienbarend, die van het Brandwijkse gezin Bons uit september 1910 is voor mij wel ontsluierend. Wat een ooms en tantes die ik me niet herinner. Ik was de allerjongste van de allerjongste. Mijn vader Gerrit, de kleinste links, was 44 bij mijn geboorte in 1949. Bij zijn geboorte was opa 46.
Opa overleed een jaar na deze foto, 52 jaar oud. Het is hem aan te zien dat hij ziek was. Dirk, tweede van links, was op 11 april 1945 47, de negen anderen werden 59 of (veel) ouder. Neef Jaap had de foto, met twee namenlijsten erbij, verderop een samengestelde namenlijst.
Een fotograaf op het erf was een viering van vormelijkheid. Alles wel in evenwicht. Zelfs op tafel staan de vier glazen naast de fles strak in het gelid. Wellicht mochten alleen de ouders en twee oudste kinderen drinken.
Bovenal: wat een ernst. In die tijd stonden zelden lachebekjes op groepsfoto’s, maar ik meen hier zelfs een besef van de alom aanwezigheid van de Heere te zien.
Nog even drie keer inzoomen in uitsneden, staan alle in de kolom links (ten overvloede: schermvullende uitvergroting verschijnt met simpele klik op de foto)
Wat een statigheid bij de zussen, er is nauwelijks leeftijdverschil te herkennen. In tegenstelling tot de broers. Jan, op de stoel, is hier 23, maar lijkt tien jaar ouder. Zoals het destijds hoorde.
Het joch links is dus mijn vader, rechts van de tafel zit oom Piet, die ik hierin niet herken... In mijn herinnering was hij een sociale en plezierige herenboer op de familieboerderij.
Achttien kinderen baarde oma. Voor deze samenvattende namenlijst beperkte ik me tot de tien die volwassen werden. De acht anderen overleden als baby. Ze staan in de eerste namenlijst van Jaap in de linkerkolom).
De hoofdfoto staat ook op de eerdere pagina Brandwijk voor de oorlog, primair gericht op oom Dirk.
Volgende pagina: lezers in Amerika