Paardenbloemen water geven

Rotsplantjes zijn liefhebbers van droge duingrond, adviseerde mijn echtgenote Lineke voor een botanische toevoeging op de graven van mijn omgebrachte oom en neef. Op 4 mei herdenken we al in Zijpersluis, dus verkoos ik 11 april 2015, zeventig jaar na de fusillade, voor een kleine hulde op de Eerebegraafplaats.

Slechts schoolkinderen hadden aandenkens achtergelaten. Nou ja, alleen 4 mei is de enige echte datum van herdenking?

Van ons eerste bezoek wisten we dat het vak van Zijpersluis de saaiste begroeiing had. Twee paarse rotsplantjes uit een tuincentrum leken ons wel een gepaste aanvulling. Bij de graven ontdekten we dat de ‘strakke’ sedumvlakte was aangevuld met drie bosjes trompetnarcissen. Sober, nauwelijks ontloken, lukraak geplant.

Daar pasten de beide rotsplanten niet, wel een enkele voor de twee stenen samen. We zagen nergens een waterkraan met gieters.  Na gedane zaak met de plantenschep groeide het vermoeden dat het plantje de werkweek niet zou overleven. 

Twaalf dagen later keerde ik terug. Met bijna 15 liter water in grote gieters, voor de rit van 130 kilometer dichtgeplakt en klemgezet achter de bijrijdersstoel.  Voor die vijf procent kans dat het plantje er nog was. Een illusie.

Het was weer bijna een grafvak,

als zo’n modern groen platdak.

Dan zijn veel groene daken nog gevarieerder dan het grafvak-Zijpersluis. Gelukkig groeiden er enkele eerder onzichtbare paardenbloemen. Zou het geen mooie symboliek zijn als de pluisjes van de graven wegzweven? Wat leidt tot gele wildgroei overal, hoveniers niet blij. Ik vreesde dat de schoffel wel zou komen, maar wilde die nieuwe gele accentjes er zo lang mogelijk bij houden.

De narcissen èn dat zogenaamde onkruid heb ik rijkelijk begoten. Geen dorst meer voor die stugge blommetjes totdat de tuinman passeert.Als een protest tegen 99% sedum en te star tuinonderhoud. 

Veronderstelde ik. 

Maanden later hoorde ik dat er gewoon kranen zijn, waaruit iedereen gieters naar hartenlust kan vullen. Nabestaanden en anderen hebben mogelijkheden de perken aan te vullen. Ik maak er nu geen haast mee, de winter is geen goede tijd voor duinflora-aanvullingen. Maar ik keer terug in het voorjaar, al is het maar met twee zakjes zaad. De knokploeg en jonge slachtoffers uit West-Friesland waren te divers voor die platte begroeiing.

Volgende pagina: Een doos van Pandora.